Κεφάλαιο: Αποδοχή
Ο δρόμος προς τον εαυτό — ανάμεσα στην αγάπη και τον πόνο

Η αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση· σημαίνει συμφιλίωση με τον εαυτό και τη ζωή.
Μόνο όταν αποδεχτούμε τα μέρη του εαυτού μας που δυσκολευόμαστε να δούμε, μπορούμε να τα μεταμορφώσουμε.
Η αποδοχή είναι δρόμος — με στροφές, λακούβες και ευθείες — αλλά πάντα δρόμος προς την ελευθερία.

Αποδοχή: το πρώτο βήμα για να αγαπήσουμε πραγματικά
Για να μπορέσω να αποδεχτώ τους άλλους, πρέπει πρώτα να έχω αποδεχθεί τα κομμάτια του εαυτού μου που πιστεύω πως δε με καθιστούν άξιο να ζω ευτυχισμένα.

Πολλοί πιστεύουν ότι πρώτα πρέπει να αλλάξουν — να διορθώσουν τα “λάθη”, να εξαλείψουν τις “αδυναμίες” — και μετά να επιτρέψουν στον εαυτό τους την αποδοχή.

Όμως η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη: αν πρώτα δε με δεχτώ, ακόμα και με τα δύσκολά μου, δεν μπορώ να αλλάξω ουσιαστικά.

Η αποδοχή είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ανθίζει η εξέλιξη.
Χωρίς αυτή, κάθε προσπάθεια αυτοβελτίωσης γίνεται τιμωρία.

Η αποδοχή ως διαδρομή, όχι ως προορισμός
Η εργασία για την αποδοχή του εαυτού είναι ένας δρόμος συνεχούς εξέλιξης.
Έχει λακούβες, στροφές και ευθείες, στάσεις, οπισθοχωρήσεις, στιγμές ομίχλης και φως.

Το σημαντικό είναι πως το δρόμο τον επιλέγουμε εμείς.
Κάθε επιλογή — είτε δύσκολη είτε ήπια — φέρνει εμπειρία, γνώση, επαφή με τον εαυτό.

Η αποδοχή δεν είναι προορισμός. Είναι τρόπος να πορεύεσαι.

Ο δρόμος που επιλέγεις
Εσύ, ποιο δρόμο επιλέγεις στη ζωή σου;

Υπάρχει περίπτωση να ξέρεις ότι μπορείς να ταξιδέψεις από την “εθνική”, αλλά να επιλέγεις την “επαρχιακή οδό”;
Και αν ναι, τι σου προσφέρει αυτή η επιλογή;

Μερικές φορές, ο πιο αργός δρόμος είναι εκείνος που σου επιτρέπει να δεις το τοπίο.
Να νιώσεις το ταξίδι, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αγαπήσεις τη διαδρομή — όχι μόνο τον προορισμό.

Η επιλογή ανάμεσα στον πόνο και την αγάπη
Επιλέγεις τον πόνο ή την αγάπη και την αποδοχή για την εξέλιξή σου;
Και αν επιλέγεις τον πόνο… είναι δική σου επιλογή ή έτσι έμαθες πως “μόνο μέσα από τον πόνο βγαίνεις δυνατός”;

Η κοινωνία συχνά εξιδανικεύει τον πόνο ως μέσο δύναμης.
Όμως, στην πραγματικότητα, η αληθινή δύναμη γεννιέται όταν αγκαλιάζεις τον εαυτό σου χωρίς όρους, όταν σταματάς να μάχεσαι με ό,τι είσαι και αρχίζεις να του δίνεις χώρο να υπάρξει.

Η θεραπευτική διάσταση της αποδοχής
Από τη συστημική και ανθρωπιστική οπτική, η αποδοχή είναι το αντίθετο της κριτικής.
Δεν σημαίνει “ό,τι είμαι είναι τέλειο”, αλλά “ό,τι είμαι έχει λόγο ύπαρξης”.

Η Carl Rogers περιέγραφε την άνευ όρων αποδοχή ως τον πυρήνα της θεραπευτικής σχέσης — μια στάση χωρίς “πρέπει”, που επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει αυτό που ήδη είναι.

Κι εκεί βρίσκεται η αληθινή ελευθερία.

♦ Γράφει η Αγγελική Παππά
Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

Ενδεικτική βιβλιογραφία
Rogers, C. (1961). On Becoming a Person: A Therapist’s View of Psychotherapy. Houghton Mifflin.
Bowlby, J. (1988). A Secure Base: Parent-Child Attachment and Healthy Human Development. Basic Books.
Minuchin, S. (1974). Families and Family Therapy. Harvard University Press.
Yalom, I. (1989). Love’s Executioner and Other Tales of Psychotherapy. Harper Perennial.